Częstoskurcz nadkomorowy                                   

Częstoskurcz nadkomorowy (supraventricular tachycardia) jest najczęstszą postacią tachyarytmii (zaburzeń rytmu serca z szybkim rytmem). Charakteryzuje się częstością pracy serca 200–300 uderzeń/min

Częstoskurcz nadkomorowy może być wywołany autonomicznym ogniskiem, wtedy z jednorodnym rytmem lub może być spowodowany zjawiskiem re-entry (pętli nawrotnej), w którym obserwuje się nagłą konwersję rytmu patologicznego do prawidłowego

Przetrwały częstoskurcz wiąże się z suboptymalnym wypełnianiem komór serca i zmniejszeniem rzutu serca. Skutkuje to przepełnieniem przedsionków i uszkodzeniem zastoinowym (niewydolnością krążenia). Przetrwałe częstoskurcze o częstości powyżej 200 uderzeń/min często powodują obrzęk płodu. Współistnienie obrzęku i arytmii źle rokuje łącząc sie z umieralnością około 80%

Badanie dopplerowskie przewodu żylnego płodu podczas częstoskurczu nadkomorowego ukazuje wsteczną falę a z utratą prawidłowego trójfazowego kształtu fali przepływu. Najwcześniejszym sygnałem skutecznej terapii jest ponowne pojawienie się trójfazowego kształtu fali przepływu krwi z następowym powrotem normalnego rytmu serca i ostatecznie cofnięciem się kardiomiopatii wywołanej częstoskurczem nadkomorowym